تیم تخصصی به فیکس بر آن شده است تا مشتریان خود را با شارژ افزودنی‌های لیتیوم بروماید و روش های نگهداری از آن ها اشنا کند.
شارژ افزودنی‌های لیتیوم بروماید
به طور تقریبی شارژ لیتیوم بروماید ۵۵ درصد به چیلر جذبی به ازای هر یک تن تبرید ۴ لیتر و شارژ آب به ازای هر تن تبرید تقریباً ۱ لیتر است.
در حال مقدار شارژ لیتیم بروماید و آب باید مطابق با دستورالعمل کارخانه سازنده باشد.
به غیر از محلول لیتیم بروماید و آب به عنوان مواد جاذب و مبرد، برخی مواد دیگر نیز به سیستم افزوده می‌شود که نقش آن‌ها افزایش بازده سرمایشی و جلوگیری از اثرات خورنده لیتیم بروماید است.
این مواد نسبت به حجم محلول لیتیم بروماید و آب، مقدار کمتری را شامل می‌شوند و معمولاً در زمان شارژ اولیه به همراه محلول و آب به سیستم تزریق می‌شوند.
مقدار این مواد نیز باید مطابق دستورالعمل‌های کارخانجات سازنده صورت پذیرد.
بازدارنده‌ها (اینهبیتور) یا خنثی کننده‌هایی مانند لیتیم کرومات از جمله افزودنی‌هایی هستند که به مقدار کم (تقریباً به ازای هر ۴۸۰ لیتر محلول ۵۴ درصد، نیم لیتر) به سیستم تزریق می‌شود.
اسیدی شدن لیتیم بروماید جلوگیری نموده و مانع از خوردگی شود.
به طور معمول محلول لیتیم بروماید قابل شارژ حاوی مقادیر کمی بازدارنده است، وجود بازدارنده‌ای مانند لیتیم کرومات ضمن ایجاد تعادل در میزان قلیائیت سیستم، همچون روکشی محافظ که بر روی لوله‌های مسی و جدارهای فلزی کشیده شده است، عمل میکند.
کاهش یا افزایش PH می‌تواند اثرات ناخوشایندی و ساختار و عملکرد چیلر داشته باشد.
بنابراین در استفاده از بازدارنده‌ها نیز باید جانب احتیاط را رعایت نموده و مطابق دستورالعمل کارخانجات سازنده عمل کرد.
نوع دیگری از بازدارنده‌ها که امروزه چندان مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، نیترات لیتیم است.
اصولاً عملکرد بازدارنده‌ها می‌تواند توام با آزادسازی هیدروژن باشد که همین هیدروژن آزاد شده می‌تواند با ماده‌ای همچون نیترات لیتیم ترکیب شده و ماده‌ای چون آمونیاک را تولید کند.
اگرچه تاثیر خوردگی آمونیاک بر سطوح آهنی و فولادی اندک است، اما این تاثیرات بر فلزی همچون مس که لوله‌های چیلرهای جذبی لیتیمی از آن ساخته می‌شود، بسیار ویران‌گر است، البته آزادسازی هیدروژن به مقدار متعادل و لازم موجب کنترل خاصیت بازی محلول می‌شود، اما مقدار بیش از اندازه آن می‌تواند دردسرساز شود.
رنگ لیتیوم بروماید در حالت عادی بی رنگ میباشد. اما با افزوده شدن اینهبیتور رنگ لیتیوم بروماید تغییر میکند.
در صورت اضافه شدن کرومات رنگ لیتیوم بروماید به رنگ زرد و در صورت اضافه شدن مولیبدات رنگ لیتیوم بروماید، به رنگ سفید تغییر میکند.
الکل اکتیل (Octyl Alcobol) از جمله افزودنی‌های دیگر است که به منظور افزایش بازده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اضافه نمودن الکل اکتیل مانع از کف کردن محلول لیتیم بروماید در خلاء می‌شود.
بنابراین با مرطوب نگه‌داشتن لایه سطحی محلول و ممانعت از کف کردن، موجب افزایش قدرت جذب می‌شود.
گاهی اوقات افزایش دمای سرد و کاهش ظرفیت سرمایی چیلر، مربوط به کاهش مقدار الکل اکتیل میباشد، که در این صورت می‌یابد به سیستم اضافه شود مقدار الکل اکتیل نیز به نسبت حجم محلول و مبرد کم است.
این مقدار تقریباً به ازای هر ۴۸۰ لیتر (۱۲۰ گالن)، ۲ لیتر (نیم گالن) است.
راهبری و نگهداری لیتیوم بروماید چیلرهای جذبی
راهبری و بازرسی‌های مستمر مطابق دستورالعمل‌های کارخانجات سازنده مهم‌ترین اصل در کارکرد بدون عیب و نقص چیلرهای جذبی و افزایش طول عمر مفید آن‌ها محسوب می‌شود.
یکی از مهم‌ترین عوامل از کار بازماندن و افزایش خوردگی در چیلرهای جذبی مربوط به شکستن خلاء و نشت هوا به داخل آن‌ها است وجود هوا در سیستم، فارغ از کاهش ظرفیت سرمایشی، موجب تشدید خاصیت خوردگی لیتیم بروماید می‌شود.
بنابراین کنترل مستمر میزان خلاء دستگاه و بیرون راندن هوا و گازهای غیرقابل تقطیر یکی از عوال مهم در راهبری و نگهداری چیلرهای جذبی محسوب می‌شود.
در عین حال علی‌رغم اعمال دقت در نگهداری خلاء سیستم، می‌یابد به صورت ادواری و حداقل سالی یک بار، محلول لیتیم بروماید را مورد بازبینی و آزمایش قرار گیرد.
این آزمایش ها میزان سلامت لیتیوم بروماید و میزان جذب آن را مورد بررسی قرار میدهد.
در چیلرهای جذبی لیتیوم برومایدی هر دو سال یکبار باید لیتیوم بروماید مورد آزمایش و ارزیابی قرار گیرد.
امیدواریم از این مطلب استفاده لازم را کرده باشید.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
